Not.a.Berry

Διάβασα σήμερα το άρθρο αυτό στις New York Times και με έπιασε ένας προβληματισμός. Προβληματίστικα γιατί δεν ξέρω τελικά σε ποιά από τις 2 κατηγορίες γονέων ανήκω. Σε αυτή που αφήνουν τα παιδιά τους να γίνουν δημιουργικά μυαλά ή σε αυτούς που κατευθύνουν τα παιδιά τους και τα κάνουν ρομποτάκια χωρίς ίχνος δημιουργικής σκέψης; Επειδή μπορεί και να βαρεθείς να διαβάσεις το άρθρο, είναι στα αγγλικά, θα σου πω το κεντρικό νόημα. Αυτό που λέει λοιπόν είναι στην ουσία ότι οι σύγχρονοι γονείς έχουν χάσει την μπάλα. Γιατί στην προσπάθεια τους να εφοδιάσουν τα παιδιά τους με όσο το δυνατόν περισσότερες γνώσεις και δεξιότητες, ξεχνούν την έννοια του αυθορμητισμού ο οποίος είναι άρρικτα συνδεδεμένος με την δημιουργικότητα. What holds them back is that they don’t learn to be original. They strive to earn the approval of their parents and the admiration of their teachers. But as they perform in Carnegie Hall and become chess champions, something unexpected happens: Practice makes perfect,

Σήμερα, έπεσε στην αντίληψη μου το παρακάτω κείμενο και θυμήθηκα κι εγώ "τα δικά" μου. Πώς ήταν οι πρώτες ώρες στο σπίτι με τη πρώτη μου κόρη. Θυμάμαι την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε στο σπίτι και εμένα με τον καλό μου να μην μιλάμε, όχι γιατί δεν είχαμε τι να πούμε, αλλά γιατί δεν ξέραμε πως να διαχειριστούμε και να εκφράσουμε όλο αυτό που βιώναμε έτσι απλά και απότομα... Αυτές τις ώρες δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ! Πρόσφατα με πλησίασε μία φίλη μου που έγινε πρόσφατα μανούλα(για πρώτη φορά)  και με ρώτησε: «Σου φάνηκαν δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της μητρότητας; Περίμενα χαριτωμένα ρουχαλάκια και γλυκές αναμνήσεις αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ έχωκλάψει και κλαίω ακόμα». Θέλετε την αλήθεια;  Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες και ορισμένες μέρες μάλιστα ήταν απλά άθλιες. Ορίστε, το είπα. Έκλαψα, ενοχλήθηκα, ξαναέκλαψα, αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνω, αναρωτήθηκα αν ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά, κουράστηκα, έκλαψα και πάλι, ήθελα να βάλω τις φωνές κάθε φορά που έβ

ΟΧΙ! Είναι η απάντηση. Ειδικά αν πρόκειται για μία παιδική ψυχή. Αυτό είναι κάτι που πρέπει έχεις πάντα στο μυαλό σου και να μην το ξεχνάς ποτέ. Η οποιαδήποτε χρήση φόβητρου για να πετύχεις τον σκοπό σου, είναι καταστροφική για το παιδί σου, μ' ακούς; Το φυσιολογικό παιδί από την ηλικία των 18 περίπου μηνών έως και την ηλικία των 6 αναπτύσσει διάφορους φόβους. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και σημάδι της φυσιολογικής του ανάπτυξης. Οι φόβοι αυτοί μπορεί να δημιουργηθούν είτε από εσένα, κακός αλλά το έκανες τώρα κοίτα να το σώσεις, ή από εξωτερικούς παράγοντες. Από κάτι που είδε στην τηλεόραση, από κάτι που διάβασε, από κάτι που άκουσε, γενικότερα από ερεθίσματα που μπορεί να δέχτηκε από το εξωτερικό του περιβάλλον. Πρέπει αρχικά λοιπόν να δεχτείς το γεγονός ότι, ναι, και το δικό σου παιδί έχει φόβους. Οι φόβοι αυτοί τις περισσότερες φορές θα σου φανούν αστείοι, ανούσιοι, ανάξιοι προσοχής. Για το παιδί σου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα... Όταν νιώθει φόβο για κάτι στην ουσί

Με αυτό το ανατρεπτικό ποστ θα σου πω Καλά Χριστούγεννα και πολλές ευχές για τον καινούργιο χρόνο που έρχεται. Ας είναι μία χρονιά με πολλά όμορφα πράγματα, χαρούμενες ειδήσεις, αγάπη και ηρεμία! Στα δικά μας τώρα... Είσαι μαμά με τον κότσο κουράδα, φοράς φόρμες όλη μέρα, άντε στην καλύτερη κανένα τζιν, εννοείται ότι έχεις να βαφτείς 2 μήνες και γενικά έχεις παρατήσει τελείως τον εαυτό σου. Για γυμναστική και διατροφή, ούτε λόγος! Μανούλα, εσύ που κάνεις την πιο σημαντική δουλειά του κόσμου, μην παραμελείς τον εαυτό σου. Είσαι πάνω απ'όλα γυναίκα, άνθρωπος και έχεις ανάγκη από πολλά πράγματα όπως και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι. Αλλά εκτός απ' όλα τ'άλλα έχεις ανάγκη και από το ΦΛΕΡΤ! Ναι, καλά διάβασες...και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το διεκδικήσεις! Θα σου πω ότι το φλέρτ είναι ένα υγιέστατος τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων μας για κάποιον άνθρωπο. Θα σου πω επίσης ότι το φλερτ πρέπει να το απενοχοποιήσεις εδώ και τώρα. Το φλερτ σου δίνει κίνητρο, σε απ

Καλημέρα, Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν... και εσύ έχεις αρχίσει να προετοιμάζεσαι. Έκανες την λίστα με τα δώρα που πρέπει να πάρεις, σκέφτηκες τι θα μαγειρέψεις στο τραπέζι που θα κάνεις στους γονείς σου μέσα στις γιορτές, έφτιαξες με τον γιο σου γράμμα για τον Άγιο Βασίλη. Όλα αυτά τα έκανες στο σπίτι σου, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε χριστουγεννιάτικες μελωδίες και το κοτόπουλο με τις πατάτες στον φούρνο ήταν σχεδόν έτοιμο. Και κουράστηκες τόοοοοσο πολύ και άρχισες την γκρίνια στον άντρα σου ότι είναι όλη μέρα στο κινητό και δεν ασχολείται καθόλου με τα παιδιά ή λίγο νωρίτερα είχες ένα μίνι καυγά με την μητέρα σου ότι είναι υπερπροστατευτική με τα παιδιά σου και τους δίνει ό,τι ζητήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Σε παρακαλώ κάνε μία παύση.... Πάρε βαθιά ανάσα και αναλογίσου πόσα πράγματα έχεις, ενώ νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα. Αν ακόμα δεν σε έπεισα, διάβασε αυτό και μετά πες μου... “Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως πρόσφυγα. Συνήθιζα να μένω σε ένα υπέροχο μέρος το