Not.a.Berry

Σήμερα, έπεσε στην αντίληψη μου το παρακάτω κείμενο και θυμήθηκα κι εγώ "τα δικά" μου. Πώς ήταν οι πρώτες ώρες στο σπίτι με τη πρώτη μου κόρη. Θυμάμαι την απόλυτη σιωπή που επικρατούσε στο σπίτι και εμένα με τον καλό μου να μην μιλάμε, όχι γιατί δεν είχαμε τι να πούμε, αλλά γιατί δεν ξέραμε πως να διαχειριστούμε και να εκφράσουμε όλο αυτό που βιώναμε έτσι απλά και απότομα... Αυτές τις ώρες δεν πρόκειται να τις ξεχάσω ποτέ! Πρόσφατα με πλησίασε μία φίλη μου που έγινε πρόσφατα μανούλα(για πρώτη φορά)  και με ρώτησε: «Σου φάνηκαν δύσκολες οι πρώτες βδομάδες της μητρότητας; Περίμενα χαριτωμένα ρουχαλάκια και γλυκές αναμνήσεις αλλά δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ έχωκλάψει και κλαίω ακόμα». Θέλετε την αλήθεια;  Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες και ορισμένες μέρες μάλιστα ήταν απλά άθλιες. Ορίστε, το είπα. Έκλαψα, ενοχλήθηκα, ξαναέκλαψα, αναρωτήθηκα τι στο καλό κάνω, αναρωτήθηκα αν ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά, κουράστηκα, έκλαψα και πάλι, ήθελα να βάλω τις φωνές κάθε φορά που έβ

ΟΧΙ! Είναι η απάντηση. Ειδικά αν πρόκειται για μία παιδική ψυχή. Αυτό είναι κάτι που πρέπει έχεις πάντα στο μυαλό σου και να μην το ξεχνάς ποτέ. Η οποιαδήποτε χρήση φόβητρου για να πετύχεις τον σκοπό σου, είναι καταστροφική για το παιδί σου, μ' ακούς; Το φυσιολογικό παιδί από την ηλικία των 18 περίπου μηνών έως και την ηλικία των 6 αναπτύσσει διάφορους φόβους. Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό και σημάδι της φυσιολογικής του ανάπτυξης. Οι φόβοι αυτοί μπορεί να δημιουργηθούν είτε από εσένα, κακός αλλά το έκανες τώρα κοίτα να το σώσεις, ή από εξωτερικούς παράγοντες. Από κάτι που είδε στην τηλεόραση, από κάτι που διάβασε, από κάτι που άκουσε, γενικότερα από ερεθίσματα που μπορεί να δέχτηκε από το εξωτερικό του περιβάλλον. Πρέπει αρχικά λοιπόν να δεχτείς το γεγονός ότι, ναι, και το δικό σου παιδί έχει φόβους. Οι φόβοι αυτοί τις περισσότερες φορές θα σου φανούν αστείοι, ανούσιοι, ανάξιοι προσοχής. Για το παιδί σου όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα... Όταν νιώθει φόβο για κάτι στην ουσί