Πού πας μαμά;

Αυτό με ρώτησε εχθές το απόγευμα η Ειρήνη- 4 ετών- όταν με είδε βαμμένη, ντυμένη και έτοιμη να φύγω από το σπίτι.

"Θα βγω με τις φίλες μου γλυκούλα μου" της είπα και αμέσως με κυρίεψαν οι τύψεις. Τύψεις που με ακολούθησαν σε ολόκληρη την διαδρομή μέχρι να συναντήσω τις φίλες μου, με άφησαν όσο ήμουν εκεί και με ξαναβρήκαν σήμερα στην δουλειά το πρωί.

Οι τύψεις αυτές δεν έχουν ουσία, ούτε νόημα, διότι να σταματήσω να βγαίνω έξω σαν Μπέτυ και όχι σαν μαμά Μπέτυ, δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί. Να λέω ψέματα στις μικρές μου πριν βγω για να αποφύγω τις περίεργες αντιδράσεις, επίσης δεν υπάρχει περίπτωση.

Κάνω ότι κάνω γιατί το έχω επιλέξει να το κάνω, γιατί είμαι ελεύθερη να το κάνω και γιατί μου αρέσει πολύ κάθε τόσο να αφήνω τα πάντα πίσω και απλά να είμαι εγώ και ο εαυτός μου.

Παρόλη αυτή την συνειδητοποίηση και σιγουριά που έχω, πολλές φορές αναρωτιέμαι:
"Πως είναι δυνατόν, αυτές οι τύψεις να εμφανίζονται και να μην μπορώ να τις εκλογικεύσω;"