Τι έμαθα από την επίσκεψη μου στην Ψυχολόγο

Πολλά είναι τα θέματα που με απασχολούν σαν νέα ανερχόμενη μαμά.

Όπως και κάθε μαμά που ενδιαφέρεται για τα παιδάκια της και την σωστή ανατροφή τους. Διάβαζα λοιπόν από εδώ, έψαχνα από εκεί, μέχρι που αποφάσισα να δώσω ένα τέλος σε αυτό το δράμα που ζούσα και να επισκεφθώ μία ψυχολόγο η οποία θα μου έδινε τις κατάλληλες απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα που κατά καιρούς με ταλανίζουν.

Ένα από τα θέματα που συζήτησα μαζί της ήταν το θέμα των δαχτύλων. 

Τι εννοώ; Οι λατρεμένες μου κόρες ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ βάζουν τα μικρά δαχτυλάκια τους στο στόμα. Και είναι πολύ εκνευριστικό! Τι έμαθα λοιπόν από την κουβέντα μου με την Αρετή (η ψυχολόγος).Τα παιδιά μέχρι το 2ο έτος βρίσκονται στο στοματικό στάδιο. 

Οπότε οποιαδήποτε προσπάθεια να κοπεί η συνήθεια αυτή του δαχτύλου θα αποβεί άκαρπη. 

Από το 2ο έτος και μετά αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι:Δεν θα πρέπει να λέμε:·      ότι αυτό που κάνουν είναι κακόότι τα παιδιά θα τους κοροϊδεύουν ότι τα άλλα παιδάκια δεν το κάνουν να τα πιέζουμε να το βγάλουν ή να τα μαλώνουμε ιδίως μπροστά σε άλλους   

Αντίθετα θα πρέπει να λέμε:·        

 Ότι έτσι θα χαλάσουν τα δοντάκια Όταν έχουν το δάχτυλο στο στόμα να προσπαθούμε να τους το βγάζουμε χωρίς σχολιασμό και να τους δίνουμε να μασουλάνε κάτι άλλο- κουλούρι, ψωμί, φρυγανιά. Να τους προτείνουμε μαζί να κάνουμε μία προσπάθεια να το σταματήσουμε βάφοντας το δαχτυλάκι με ένα βερνίκι ειδικό (που είναι πολύ πικρό, το βρίσκεις στα φαρμακεία και είναι για αυτόν τον λόγο) και βάζοντας ένα hansaplast.

Το σημαντικότερο λοιπόν όλων είναι η απενοχοποίηση της πράξης αυτής, η κατανόηση από την πλευρά του γονιού, αλλά και του παιδιού, η αποφυγή αναφοράς και φυσικά η συζήτηση ώστε να βρεθεί μία λύση για την εξάλειψη του με την σύμφωνη γνώμη του ίδιου του παιδιού.